W poprzednim wpisie dotyczącym wielkiej płyty stwierdziłem, że coraz częściej będziemy widzieli obrazki wysadzania starych budynków w celu postawienia na ich miejscu jakiegoś architektonicznego cudu, tymczasem przyszłość może być zupełnie inna. We Francji uznano: skoro żywotność budynku z wielkiej płyty to minimalnie kolejne 50 lat, więc zamiast wyburzać by potem odbudowywać od podstaw, można dokonać renowacji już istniejących budynków.
W roku 2005 grupa architektów wygrała rządowy projekt przebudowy wieżowców znajdujących się przy Paryskiej obwodnicy Boulevard Périphérique. Ich projekt pozwolił nie tylko obciąć koszty wyburzenia i ponownej konstrukcji budynków, ale również umożliwił mieszkańcom pozostanie w swoich mieszkaniach podczas generalnego remontu. Architekci skupili się na powiększeniu powierzchni użytkowej oraz dostarczeniu naturalnego światła do wnętrza mieszkań. Założeniem było otoczenie całego budynku zewnętrzną strukturą składającą się z balkonów pokrytych szkłem oraz przebudowa wnętrz indywidualnie dopasowana do każdego piętra.
Praca została wykonana w dwóch fazach: najpierw do budynku dołączono modularne panele następnie zabrano się za przebudowę wnętrz. Efekt końcowy przerósł najśmielsze oczekiwania co widać na zdjęciach. Budynkiem w którym dokonano pierwszego generalnego remontu był zbudowany we wczesnych latach sześćdziesiątych 16 piętrowy wieżowiec w którym mieściło się 96 mieszkań. Zewnętrzne modularne ściany zostały wymienione na przeszklone panele do których dołączono balkony uzyskując w ten sposób zwiększenie powierzchni o dodatkowe 3 560 m2. Budynek przed renowacją miał powierzchnię 6 288 m2, a po zakończeniu remontu 9 845 m2 co daje przyrost aż o 56%. Niektóre mieszkania 54 metrowe rozrosły się do 92 m2. Cała rekonstrukcja zewnętrznej elewacji została przeprowadzona za pomocą prefabrykowanych elementów. Za projekt odpowiedzialni są Frédéric Druot, Anne Lacaton, i Jean Philippe Vassal wraz z szeroką grupą współpracowników.
Jakiś czas temu w mainstreamowych mediach była poruszona sprawa Stadionu Miejskiego w Poznaniu. Otóż mieszkańcy bloków znajdujących się w niedalekiej odległości od stadionu zgłaszali, że ich mieszkania drżą podczas meczów. Zgłoszenie to potwierdził wezwany na miejsce pracownik Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.
Podczas meczu Amica/Lech Poznań - Manchester City, na którym zjawił się komplet 44 tysięcy osób, firma Ekoanalityka dokonała badania poziomu drgań. Okazało się, iż drgania rzeczywiście występują i mogą być wyczuwalne przez człowieka, lecz ich poziom wynosi od 0,6 do 58 % wartości dopuszczalnej normy.
O tym, że drgania nie są niebezpieczne, świadczy to, że nie pojawiły się na budynkach żadne rysy, pęknięcia czy inne uszkodzenia, ale na wniosek Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miejscowa spółdzielnia ma na bieżąco kontrolować sytuację.
W trakcie wykonywania pomiarów udało się również wyjaśnić, że drgania są odczuwalne jedynie w najwyższych blokach w okolicy stadionu w kondygnacjach od 8 do 10. Spowodowane one są rytmicznymi skokami kibiców podczas dopingu.
Mam informację, że w związku z nagłośnieniem tej sprawy w mediach planowane jest objęcie monitoringiem większej liczby obiektów sportowych w Polsce. Nie wydaje mi się, aby było to konieczne, ponieważ obiekty sportowe są projektowane w sposób umożliwiający przenoszenie znacznych punktowych obciążeń na specjalnie przygotowane podłoże. No, ale skoro są pieniądze (z podatków) to niech ktoś zarobi.
TUTAJ świetny filmik przedstawiający rozbujany stadion. Polecam !!
Beton komórkowy, znany w Polsce także pod nazwami gazobeton, ytong, siporex, hebel, belix, termorex, mimo stosunkowo niedługiej historii, jest jednym z najpowszechniej stosowanych materiałów budowlanych.
Opracowanie podstawowych zasad jego wytwarzania miało miejsce pod koniec XIX wieku, chociaż za datę narodzin betonu komórkowego przyjmuję się rok 1923. W tym roku w Szwecji zaczęto przemysłową produkcję gazobetonu pod oficjalnie zarejestrowaną nazwą Ytong. Powstanie tego produktu było odpowiedzią szwedzkiego przemysłu budowlanego na kryzys energetyczny i ogłoszenie ograniczeń zużycia drewna na cele budowlane.
W Polsce badanie nad betonem komórkowym trwają od roku 1949, a od 1956 istnieją polskie technologie produkcji. Obecnie istnieje 500 fabryk betonu komórkowego na terenie całego kraju, a Polska dostarcza 10% światowej produkcji betonu komórkowego.
Beton komórkowy autoklawizowany o przyjętym w normach europejskich symbolu ACC (Autoclaved Aerated Concrete)jest produkowany w Polsce według kilku technologii, jednak nie ma to większego znaczenia ze względu na porównywalne parametry techniczne wytwarzanych wyrobów. Ze względu od możliwości pozyskiwania surowców, w Polsce betony komórkowe są produkowane na bazie składników takich jak:
-spoiwo - cement + wapno lub samo wapno
-kruszywo - piasek kwarcowy lub popiół powstający ze spalania węgla w elektrowniach lub ich mieszanka
-środki powierzchniowo czynne - ułatwiają reakcje między składnikami
- woda - spełniająca wymogi PN-89/B-32250
- dodatki poprawiające właściwości reologiczne masy
Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu wyżej wymienionych składników oraz procesowi produkcyjnemu otrzymujemy budulec koloru białego lub szarego o charakterystycznej pęcherzykowatej strukturze.
Dzięki temu beton komórkowy zyskuje znaczną izolację cieplną przy jednoczesnym spadku masy. Porównując gęstość objętościową betonu komórkowego z gęstością objętościową wyrobów alternatywnych wynika iż jest to tworzywo 2-3 krotnie od nich lżejsze i jednocześnie odznaczające się mniejszym współczynnikiem przewodzenia ciepła. Ma to szczególne znaczenie przy projektowaniu optymalnej wielkości współczynnika przenikania ciepła Umax, który zgodnie z PN-EN ISO 6946:1999 dla przegród jednowarstwowych powinien wynosić 0,5 W/(m2 K), dla przegród wielowarstwowych zaś 0,3 W/(m2 K).
Niestety wraz ze spadkiem gęstości objętościowej materiału spada również jego wytrzymałość. I tak beton komórkowy klasy gęstości 300 ma wytrzymałość na ściskanie 1,5 MPa, natomiast klasy 800 ma 5 MPa. Więcej danych w tabeli:
W tym miejscu warto zauważyć, że zakresy wytrzymałości na ściskanie betonu komórkowego całkowicie wystarcza do wykorzystania go w budownictwie jednorodzinnym, gdzie jest on używany najczęściej.
Beton komórkowy charakteryzuje się również dużą akumulacją ciepła, mrozoodpornością (przy zawilgoceniu do 30%), ognioodpornością oraz odpornością mikrobiologiczną.
Główną wadą betonu komórkowego, wynikającą z jego porowatej budowy, jest nasiąkliwość i łatwość wchłaniania wilgoci z powietrza. Silnie zawilgocone elementy mają mniejszą wytrzymałość, mniejszą izolacyjność cieplną oraz mogą ulegać kruszeniu pod wpływem mrozu, ponieważ woda uwięziona w porach zamarzając może rozsadzać materiał. Ze względu na te cechy nie powinno się z betonu komórkowego wznosić ścian piwnic jak również konstrukcji nadziemnych poniżej 50 cm od poziomu terenu.
Budując dom z betonu komórkowego należy szczególną uwagę przyłożyć do połączeń między bloczkami, które wykonujemy z cienkowarstwowej zaprawy klejowej i upewnić się, że między nimi nie pozostają nawet najmniejsze szpary. Pozostawienie prześwitu lub użycie zbyt dużej ilości zaprawy spowoduje powstanie mostków termicznych, którędy uciekać będzie ciepło z naszego budynku.
Asortyment wyrobów z betonu komórkowego jest tak urozmaicony, że gdy nabierzemy wprawy w łączeniu dwóch elementów z tego materiału, budowa nabiera dużego tempa. Do dyspozycji mamy bloczki, płytki, nadproża, systemy stropowe, kształtki, elementy dociepleniowe w różnych rozmiarach, ponadto możliwe jest zamówienie betonu komórkowego na konkretny wymiar oraz łatwe jego cięcie na placu budowy.
Poniżej dwa filmy dotyczące betonu komórkowego. Pierwszy dotyczy montażu nadproży, natomiast drugi oraz trzeci budowy stropu.
Ze względu na łatwość obróbki co bardziej utalentowani są w stanie przemienić beton komórkowy w prawdziwe arcydzieło:
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku przyszedł czas na liczenie strat. Polska która znalazła się pod okupacją ZSRR w ciągu poprzednich 6 lat okrutnie ucierpiała. Zginęło 5 600 000 Polaków, co stanowiło 16% ludności kraju, sytuując Rzeczpospolitą na niechlubnym 4 miejscu wśród państw na świecie (ZSRR- 23 mln, Chiny- 20 mln, Niemcy- 7 mln zabitych).
Do nowego rozdziału historii przystąpiło społeczeństwo, które wiele wycierpiało i jeszcze wiele wycierpieć miało. Jednym z głównych problemów PRL był brak mieszkań. W roku 1950 na 1 mieszkanie przypadało 5 osób, z tym, że w większości były to mieszkania małe i szybko odbudowane po zniszczeniach wojennych, dodatkowo do statystyk podciągano niemalże każde pomieszczenie mające dach i cztery ściany.
Nic dziwnego, że władze PRL ruszyły do rozwiązania tego problemu, zarówno fizycznie jak i propagandowo. Odbudowa Warszawy oraz Nowa Huta stały się przewodnimi tematami informacyjnymi na terenie całego kraju. Prawda jest taka, że mimo ogromnego "wysiłku społecznego" nie odnotowano znaczących sukcesów w budownictwie mieszkaniowym.
Sytuacja miała się odmienić wraz z nadejściem lat 70-tych i nowego I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. Za pozwoleniem ZSRR, Gierek zaciągnął na Zachodzie kredyty na rozwój kraju i od tego momentu przypada okres największego rozwoju technologii wielkopłytowej w Polsce.
Technologia wielkopłytowa powstała w Europie Zachodniej po I wojnie światowej. Pierwsze większe konstrukcje z betonowej "wielkiej płyty" powstały w końcu lat 30. we Francji, Szwecji i Finlandii, z krajów kapitalistycznych stały się ponadto dość powszechne w Niemczech. Już w połowie lat 70. ostatecznie zrezygnowano w Zachodniej Europie z technologii wielkopłytowej, głównie ze względu na narastające koszty transportu ciężkiego.
W Polsce pierwszy blok tego typu powstał w Krakowie - Nowej Hucie na osiedlu Hutniczym, następne w 1958 roku na warszawskich Jelonkach. W 1967 roku zorganizowano konkurs na opracowanie kompleksowego systemu budownictwa mieszkaniowego. Miał się opierać na zachodnich doświadczeniach z wielką płytą. Wygrał go projekt systemu W-70. Z początkiem 1970 roku rozpoczęła się prawdziwa era wielkiej płyty. Niemal półtora tysiąca inżynierów w całej Polsce projektowało na podstawie systemu W-70. Bloki budowano nawet na wsi w pegeerach.
Pracę architektów utrudniały jednak normy budowlane. Co do centymetra określały np. wielkość pomieszczeń – Polska była jedynym krajem na świecie, w którym normy definiowały maksymalną liczbę metrów kwadratowych przypadających na jednego mieszkańca (norma dopuszczała jednak wyjątki, np. artystom przysługiwał dodatkowy pokój na pracę w domu). Nawet w Związku Radzieckim było odwrotnie, tam zapewniano minimalną liczbę metrów dla jednego człowieka. Ponadto ważniejszy głos od architekta zawsze miał zasłużony działacz partyjny.
Do konstrukcji prefabrykowanych płyt potrzebne było stworzenie sieci fabryk domów. Cztery pierwsze kupiono z ZSRR i powstały w Gdańsku, Bydgoszczy, Warszawie i Łodzi, natomiast kolejne budowano już samodzielnie (ich liczba wynosiła około 160). Fabryki te były ogromnymi zakładami pracy, gdzie wytwarzano gotowe ściany wraz z oknami i elewacjami, posiadały także istotną zaletę - podczas wojny można było je łatwo przerobić na warsztaty dla czołgów.
Mimo ogromnych nakładów finansowych poniesionych na zakup zachodniego oprzyrządowania prefabrykaty posiadały mnóstwo wad i uszkodzeń. Polscy robotnicy nie stosowali się do zaleceń producenta.
Bylejakość była też standardem na budowach osiedli. Spowodowane było to nierealnymi terminami narzuconymi przez partię oraz brakami materiałowymi, które prowadziły zarówno do zastojów jak i kradzieży w prywatnych celach. Często spotykało się łączenie jedynie co drugiego zaczepu między płytami, albo zapychanie otworów wszystkim co wpadło pod rękę stosując beton jedynie na wierzch jako uzupełnienie.
Po odzyskaniu niezależności w roku 1989 zastąpiono wielkie spółdzielnie budowlane prywatnym budownictwem lub działalnością deweloperską spowodowało to upadek budownictwa wielkopłytowego. Fabryki domów pocięto i wywieziono na złom. Ale bloki z wielkiej płyty wciąż stoją. W czterech milionach mieszkań nadal żyje blisko dwanaście milionów Polaków.
A jaka jest przyszłość przed budynkami z wielkiej płyty?
Według badań przeprowadzonych w latach 80, wyliczono, że trwałość połączeń nawet przy marnym wykonaniu wynosi około 90 lat, a jakość płyt gwarantuje przynajmniej 110 lat użytkowania. Także betonowe blokowiska nie znikną szybko z naszego krajobrazu, ale pewnikiem jest, że coraz częściej będziemy oglądali obrazki takie jak ten:
Dziś nietypowo, bo zaczniemy od przedstawienia kilku fotografii, które pozwolą nam odpowiedzieć na pytanie:"Co to jest wieniec?".
A więc występuje wieniec adwentowy - stanowiący formę ludowej domowej pobożności, wykonany z gałązek drzewa iglastego z czterema świecami, wieniec laurowy - ozdabiano nim głowy zwycięzców na igrzyskach, wieniec ludowy - przygotowywany i dumnie prezentowany na dożynkach, a nawet wieniec wykorzystywany w betoniarkach jako część wprawiająca w ruch maszynę.
A jak się ma do tego wieniec wykonywany na budowie, którego zdjęcie jest poniżej?
Wbrew pozorom oprócz nazwy łączy je jeszcze sposób wykonania - materiał stanowiący szkielet otula się materiałem o innych cechach fizycznych stanowiącym osłonę i wypełnienie oraz zamknięty kształt nadający odporność na działanie sił zewnętrznych.
Przyjrzyjmy się nieco dokładniej konstrukcji wieńca wykonywanego na budowie. Jest to belka żelbetowa wykonywana wzdłuż ścian zewnętrznych. Składa się ona z 3-4 prętów A0 do A3 (średnica 10 lub 12 mm), połączonych 3-4 strzemionami (najczęściej o średnicy 6mm) na 1 metrze długości. W narożnikach pręty zbrojeniowe zagina się i łączy na zakład lub spina dodatkowymi wygiętymi prętami o długości ramion około 0,5 m.
Przygotowane zbrojenie wieńca ustawia się na wszystkich ścianach nośnych po ułożeniu konstrukcji stropowej i wymurowaniu warstwy elewacyjnej lub umocowaniu deskowania wzdłuż ścian zewnętrznych. Betonowanie wieńca wykonuje się równocześnie z zalewaniem stropu, ale przy cienkich stropach monolitycznych trzeba to zrobić dwuetapowo.
Najpierw mieszankę betonową układa się do wysokości jak na stropie, a po jego stwardnieniu ustawia się deskowanie i dolewa brakującą warstwę na wieńcu do założonej wysokości. Wysokość wieńca nie może być mniejsza niż wysokość stropu, a szerokość, zależnie od rodzaju stropu, nie mniejsza niż 10-18 cm.
Reasumując wieniec stropowy pełni funkcję opaski spinającej ściany domu oraz jednocześnie kotwi i usztywnia konstrukcję stropową.
Wykonując wieniec pod strop składający się z prefabrykowanych belek stropowych (np. Terriva, DZ-3, Fert itp.) należy pamiętać, że stropy te przekazują obciążenie za pomocą belek na ściany. Jeśli mamy wykonaną ścianę z twardego materiału to nie ma problemu, jednak w przypadku ścian z betonu komórkowego może dojść do ugniatania i kruszenia ścian na wewnętrznych połączeniach z belkami prefabrykowanymi.
Rozwiązaniem tego problemu jest wykonanie obniżonego wieńca, gdzie warstwa betonu występująca pomiędzy betonem komórkowym a belką będzie przejmowała obciążenia lub wykonanie nadmurówki z 3-4 warstw materiału bardziej odpornego na siły zewnętrzne (np. cegła).
Gotowy wieniec jest łatwy do rozpoznania z zewnątrz budynku w stanie surowym. Jest to betonowy pasek okalający budynek znajdujący się na jednym poziomie.
Na koniec życzę wszystkim, aby zaprojektowane lub wykonane przez nich wieńce prezentowały się co najmniej, tak:
Strop Ackermana jest jednym z najstarszych stropów gęstożebrowych stosowanych na terenie Polski. Zasadniczą różnicą między nim a stropem Terriva jest inna konstrukcja żeber stropu. W przypadku stropu Ackermana belki kratownicowe zastąpiono prętami głównymi wraz ze strzemionami. Taka konstrukcja powoduje konieczność wykonania pełnego deskowania i pozostawienia go do czasu dojrzenia betonu - w praktyce jest to okres od 2 do 4 tygodni. Tak jak w przypadku stropu Terriva, strop Ackermana wykonuje się w całości na budowie bez użycia ciężkiego sprzętu.
Wypełnienie stropu stanowią pustaki ceramiczne o wysokości 18 i 20 cm. Rozstaw osiowy żeber stropu wynosi 31cm, obliczeniowa szerokość żebra 7 cm, grubość górnej płyty betonowej 3 lub 4 cm, zależnie od wartości i rodzaju obciążenia zmiennego. Ciężar m2 stropu z 3 cm betonową płytą górną wynosi przy stosowaniu pustaków o wysokości 18,0 cm - 2,65 kN/m2; 20,0 cm - 2,95 kN/m2.
W przypadku obciążenia użytkowego nie przekraczającego 1,5 kN/m2 możliwe jest wykonanie stropów bez górnej płytki betonowej. Natomiast w celu podwyższenia wysokości stropu na warstwę pustaków układa się lekką cegłę dziurawkę.
Wykonanie stropu rozpoczyna się od ułożenia deskowania dla pustaków Ackermana. Stosuje się stemple z okrąglaków o średnicy nie mniejszej niż 14 cm. Układa się na nich poprzecznie (rygle) z desek grubości co najmniej 38 mm. Stemple powinny być stężone deskami o grubości 24 ÷ 32 mm, przybitymi do nich na krzyż. Na ryglach układa się deskowanie z prześwitami, rozmieszczonymi w taki sposób, aby pod żebrem wypadała deska. Poziom deskowania reguluje się przez podbijanie lub luzowanie klinów pod stemplami.
Można również wykorzystać specjalne systemu deskowania np. Peri albo Bauma(na zdjęciu).
Patrząc na dwa ostatnie zdjęcia dokładnie widać jakim utrudnieniem jest stosowanie deskowania. Oprócz pracochłonności przy ułożeniu, na poziomie pod stropem pozostaje gęsty las, który utrudnia poruszanie oraz prace budowlane.
Po ułożeniu deskowania, układa się na nim pasma pustaków (z przesunięciem w sąsiednich rzędach o 1/2 długości – mijankowo), następnie żebra zbroi się pojedynczymi prętami dolnymi. Aby uniknąć stykania zbrojenia z pustakami, pręty zbrojenia montuje się na strzemionach w taki sposób, aby było możliwe wytworzenie otuliny z betonu wokół prętów zbrojeniowych. Można przyjąć, że minimalna wysokość podwieszenia prętów to 1,5 cm.
Pustaki Ackermana Zasadniczo wyróżnia się 3 rodzaje tych pustaków: Akerman 18, Akerman 20 i Akerman 22. Ich różnica polega na różnej wysokości - jak nazwa wskazuje może to być 18, 20 lub 22 cm. Reszta wymiarów tak jak na zdjęciu:
Warto zaznaczyć, że pustaki układa się mijankowo z dotykiem dolnych półek, przy czym pustaki skrajne od strony wieńca powinny mieć denka z betonu lub zaprawy, zabezpieczające przed przedostaniem się betonu do środka pustaków w czasie betonowania wieńca. Z tych samych względów należy wyreperować zaprawą uszkodzone pustaki przed przystąpieniem do betonowania.
Zbrojenie Wokół budynku oraz na ścianach wewnętrznych konstrukcyjnych wykonuje się wieniec, który składa się z 4 prętów o średnicy 10 lub 12 mm oraz strzemion rozmieszonych minimalnie co 30 cm wykonanych z pręta o średnicy 4,5 lub 6 mm.
Nad miejscem (min. 1,5cm) stykania się pustaków umieszcza się pojedyncze pręty zbrojeniowe o średnicy 10 lub 12 mm, które tworzą żebra stropu. Co drugi pręt zbrojenia dolnego jest w odległości około 1/5 rozpiętości stropu odgięty do góry i zakotwiony za skrajne zbrojenie wieńca.
Przed betonowaniem, które jest ostatnią fazą konstrukcji stropu należy pustaki obficie zlać wodą. Przy betonowaniu należy zwracać uwagę na dokładne wypełnienie wszystkich miejsc w żebrach i wieńcach oraz otulenie zbrojenia. Strop po wylaniu betonu powinien co najmniej 7 dni nie być udostępniony do użytkowania. Po upływie 3 - 4 tygodni można przystąpić do usuwania deskowania stropu.
Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, strop powinien prezentować się tak:
Strop Teriva jest żelbetowym stropem gęstożebrowym belkowo – pustakowym. Stropy te składają się z kratownicowych belek stropowych, pustaków betonów – keramzytowych i betonu układanego na budowie klasy nie niższej niż B15. Stropy te są popularne w budownictwie mieszkaniowym, gdzie obciążenie zewnętrzne charakterystyczne stropu nie przekracza 3,6 kN/m2. Do ich ułożenia nie jest potrzebne wykorzystanie ciężkiego sprzętu budowlanego, układanie deskowania, a z montażem stropu Teriva poradzą sobie dwie osoby.
Belka stropowa składa się ze stopki o szer. 12 cm i wys. 4 cm zbrojonej kratownicą przestrzenną o przekroju trójkątnym. Dwa pręty o średnicy 8mm (lub większej) zatopione są w stopie, trzeci biegnie w górnym pasie kratownicy. Długości produkowanych belek umożliwiają ich dobór do potrzeb każdego projektu. Pustaki do stropów Teriva I, Nova, I- bis, II III, produkowane są z keramzytu oraz żużlobetonu w trzech rozmiarach, zależnie od rozpiętości stropu i obciążeń (wg projektu konstrukcyjnego).
Budowa stropu sprowadza się do zgodnego z dokumentacją wykonania podpór stropu, ułożenia belek w odpowiednim rozstawie (Teriva I to 60 cm), wykonania zbrojenia, ustawienia pustaków oraz zalania całości betonem.
Brzmi prosto, bo w gruncie rzeczy jest to proste jeśli pamięta się o następujących czynnikach:
- Układając belki należy sprawdzić ich rozstaw poprzez ułożenie między nimi po jednym pustaku przy każdym końcu belki.
- Oprócz podpór stałych należy stosować także podpory montażowe, których liczba zależy od rozpiętości stropu – jedna podpora przy rozpiętości stropu do 3,80 m, dwie podpory przy rozpiętości od 4,00 m do 6,00 m.
- Z uwagi na konieczności zapewnienia właściwych warunków mocowania stropów o rozpiętości powyżej 6,0 metrów, jako zasadę należy zastosować zbrojenie podporowe stanowiące zamocowanie stropu.
- Układanie pustaków na stropie należy prowadzić w jednym kierunku – prostopadłym do belek. Powierzchnie czołowe pustaków przylegających do wieńców, podciągów i żeber rozdzielczych powinny być przed ich ułożeniem zamknięte (zadeklowane). Pustaków nie należy opierać na podporach stałych na których ułożone są belki.
- Do betonowania stropu można przystąpić po ułożeniu belek i pustaków oraz po zmontowaniu zbrojenia wieńców i żeber. Przed betonowaniem stropu należy usunąć bezpośrednio z ułożonych pustaków zanieczyszczenia i wszystkie elementy polać obficie wodą.
- Na obrzeżach stropów, na ścianach nośnych i ścianach równoległych do belek należy wykonać w poziomie stropu wieńce żelbetowe o wysokości nie mniejszej niż wysokość stropu i szerokość co najmniej 12 cm. Zbrojenie wieńców powinno składać się co najmniej z trzech prętów o średnicy nie mniejszej niż 10 mm. Zaleca się stosowanie 4 prętów o średnicy 10 mm. Strzemiona z drutu o średnicy 4,5 mm powinny być rozmieszczone co 25 cm. Pręty zbrojeniowe belek należy zakotwić w wieńcach.
- Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem.
- W stropach począwszy od TERIVA – I 4,2m; TERIVA NOVA 4,5 m; TERIVA-I bis i TERIVA-II – 5,4 m;TERIVA-III – 4,8 m należy stosować żebra rozdzielcze o szerokości 7-15 cm i wysokości równej wysokości stropu. Żebro rozdzielne powinno znajdować się w środkowej części stropu.
- Pod ściankami działowymi wykonanymi w sposób tradycyjny np. murowanymi z cegły, usytuowanymi równolegle do belek stropowych, należy wykonać wzmocnienie żebra stropowe. Wymaganie to nie dotyczy lekkich ścianek działowych z płyt gupsowo-kartonowych w szkielecie stalowym.
Na koniec film obrazujący budowę stropu Teriva w warunkach realnych. Myślę, że uzmysłowi on Wam szybkość oraz prostotę z jaką może on być wykonany.
Do ułożenia tego stropu zostały wykorzystane inne pustaki niż opisywane na moim blogu. Są to prawdopodobnie pustaki żużlobetonowe o standardowych wymiarach (23,5 x 24,0 x 37,0 cm) i masie (15,7 kg). Zdjęcie oraz rzut pod spodem.
