Skróty klawiszowe w AutoCAD

Sposobów narysowania danego rysunku jest tak dużo jak kreślarzy zasiadających do tego zadania. Rzut parteru można zacząć rysować od lewej strony, od prawej, a nawet od środka. Linie pośrednie można rysować za krótkie, aby potem je przedłużać, można rysować za długie, aby móc je za pomocą jednego polecenia skrócić do pożądanego wymiaru, można również od samego początku stosować dokładny wymiar wklepując go ręcznie z klawiatury.

Aby ułatwić sobie pracę z programem AutoCAD proponuję utworzyć własne skróty klawiszowe najczęściej stosowanych poleceń. Sprawa jest bardzo prosta, a cały sekret kryje się w zlokalizowaniu i edytowaniu pliku acad.pgp.

Jest on najczęściej ukryty w folderze w którym zainstalowaliśmy naszego AutoCADa - ze względu na wersję programu, dokładna lokalizacja może się różnić. Proponuję skorzystać z wyszukiwarki dostarczonej przez system Windows i wklepać tam acad.pgp.


Jeżeli się nie uda klikamy wyświetl więcej wyników i zaznaczając obszar poszukiwań kontynuujemy namierzanie.


Następnie przechodzimy do edycji acad.pgp za pomocą notatnika. Na samym końcu proponuję stworzyć takie wpisy:

; Moje skróty ;

Lista poleceń

; Koniec skrótów ;


Oczywiście zamiast "Lista poleceń" wpisujemy własne skróty klawiszowe wraz z odpowiadającym im poleceniom używanym przez AutoCADa, według scheamtu:

1, *ODLEG
q, *LINIA
...

Jeżeli wybrany przez nas symbol był przypisany wcześniej do innego polecenia, to program skorzysta z wpisu który znajduje się niżej w edytowanym przez nas pliku - z tego właśnie powodu nasze skróty tworzymy na samym dole.
Należy pamiętać, że dane z pliku acad.pgp są wczytywane przy uruchomianiu programu AutoCAD, dlatego mając włączony program i modyfikując skróty klawiszowe należy pamiętać o ponownym uruchomieniu CAD-a.

Jeżeli ktoś korzysta z AutoCADa 2010 to własne skróty klawiszowe może zdefiniować już z poziomu programu. Z menu wybieramy Express Tools, następnie Command Alliases i pojawia nam się edytor z którym każdy sobie poradzi (po zapisaniu zmian nie ma potrzeby restartowania AutoCADa).


Jak widać na poniższym obrazku edytor dodał nam do pliku acad.pgp miejsce w którym będą dodawane nasze polecenia.


Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną sprawę przyspieszającą pracę kreślarza. Zamiast wciskania ENTER, aby zatwierdzić dane polecenie, można wcisnąć SPACJĘ lub co według mnie dużo bardziej korzystne PRAWY PRZYCISK MYSZY.

Dzięki temu rysując linię nie musimy szukać polecenia w menu, następnie po narysowaniu odrywać prawej ręki od myszy aby wcisnąć enter, wystarczy wcisnąć Q, prawy przycisk myszy, narysować i zakończyć wciskając również prawy przycisk myszy.
Oszczędność około 0,5 sekundy, ale pomnożona przez tysiące poleceń, daje ogromną ilość dodatkowego czasu. Moim zdaniem opłaca się.

Strop Swedeck - szalunek tracony

Jak sama nazwa wskazuje strop Swedeck jest szwedzkim rozwiązaniem żebrowego stropu żelbetonowego wprowadzonym w Polsce. Rozwiązanie prezentowane poniżej jest bardzo popularne w krajach skandynawskich oraz zachodniej Europy.


Konstrukcja stropu składa się z:

1. Żeber, których szkielet składa się z prętów poziomych oraz łączących ich strzemion. Zbrojenie przymocowane jest do blachy dennej o grubości 1,5 cm.

2. Blach głównych deskowania - są to galwanizowane i profilowane blachy TP 20 grubości 0,7 cm.

3. Blach krańcowych - służących do zaślepienia i uszczelnienia konstrukcji stropu. Są one odpowiednio sztywne aby przeciwdziałać parciu betonu.

4. Siatek zbrojeniowych - układanych na górę konstrukcji, opierających się na górnych prętach poziomych żeber.



Rozstaw żeber wynosi od 50 do 150 cm, przy czym standardowy rozstaw to 120 cm. Wysokość żebra kształtowana jest w przedziale 25-76 cm, a szerokość 14 lub 20 cm. Betonowa płyta górna ma grubość od 10 do 16 cm. Maksymalna rozpiętość stropu może wynosić nawet 18 m.


Strop na czas montażu wymaga podparcia w odstępach co 1,2 m. System stropów Swedeck umożliwia łatwy i krótki montaż - czas montażu 1m2 stropu to około 0,3 roboczogodziny. Jest wykorzystywany głównie podczas budowy obiektów wielkopowierzchniowych takich jak parkingi, budynki przemysłowe, domy handlowe, garaże wielopoziomowe, szpitale oraz biurowce.

Styropian

Styropian jest polską nazwą spienionego polistyrenu, na zachodzie spotkamy się ze skrótem EPS (Expanded Polystyrene). Powstaje poprzez podgrzanie granulek polistyrenu za pomocą pary wodnej, powodując ich spienienie. Podczas tego procesu granulki wielokrotnie powiększają swoją powierzchnię.



Wykorzystywany jest głównie do produkcji opakowań oraz w budownictwie jako tworzywo termoizolacyjne. Obecnie zawodowo jestem z nim związany z powodu pierwszego zastosowania, ale skupimy się na omówieniu jego cech wykorzystywanych w budownictwie. Na początek zapraszam do obejrzenia filmu, który zobrazuje proces tworzenia płyt styropianowych:



Styropian swoje bardzo dobre właściwości izolacyjne zawdzięcza porowatej budowie. Unieruchomienie powietrza między granulkami polistyrenu w małych zamkniętych porach umożliwia lepsze wykorzystanie jego właściwości izolacyjnych. Powietrze znajdujące się w ruchu przenosi również ciepło przez konwekcję. Dlatego w gruboporowatych, jamistych materiałach z wydłużonymi otwartymi porami są warunki do przenikania konwekcyjnych potoków powietrza. Materiał taki jest lepszym przewodnikiem ciepła niż materiał z małymi i zamkniętymi porami. Im mniejsza objętość powietrza zamkniętego w oddzielnych porach, tym mniejsza możliwość konwekcji i tym lepsza izolacja cieplna.

Średni współczynnik przewodzenia ciepła Lambda dla styropianu wynosi 0,028 [W/m K]. Aby zrozumieć jak małą wartością to jest proponuję wyobrazić sobie ścianę składającą się z 10 cm styropianu i 10 cm betonu zbrojonego (wsp. lambda = 1,7 [W/m K]). Przy różnicy temperatur na zewnątrz i wewnątrz budynku wynoszącej 30 stopni, styropian stawi opór cieplny i "pochłonie" 29,5 stopnia, natomiast beton jedynie 0,5 stopnia.

Ponadto styropian jest materiałem, który nie pyli się, nie podrażnia skóry i oczu oraz nie powoduje alergii. Płyty styropianowe są nienasiąkliwy, posiadają małą przepuszczalność pary wodnej.


Styropian jest odporny na większość substancji chemicznych (oprócz rozpuszczalników organicznych) oraz na działanie czynników biologicznych (grzyby, pleśnie), jednak istnieje niebezpieczeństwo zagnieżdżenia się w nim zwierząt (ptaki, gryzonie, owady). Styropian bardzo dobrze znosi działanie czynników atmosferycznych oprócz promieniowania UV. Promieniowanie UV działające powyżej 8 tygodni na nieosłonięte płyty styropianowe powoduje ich żółknięcie i kruszenie.


Najpoważniejszą wadą styropianu jest jego palność. W obcym płomieniu styropian się pali (topi, zwęgla). Jednak spalanie styropianu przebiega bardzo wolno, a podczas spalania nie wydzielają się gazy spalinowe o dużej toksyczności. Natomiast po odjęciu płomienia styropian przestaje się palić i ponownie sam się nie zapala (styropian samogasnący FS – Fire Safe). Przeprowadzone badania dowiodły, że w przypadku pożaru elewacji budynku docieplonej płytami styropianowymi nie następuje tzw. pełzanie ognia po elewacji oraz nie następuje odpadanie płyt styropianowych od ściany budynku, a powierzchnia docieplenia zachowuje ciągłość. Ze względu na palność styropianu przepisy przeciwpożarowe ograniczają jego stosowanie do 11 kondygnacji przy docieplaniu ścian budynków istniejących wzniesionych przed 28.04.1998 i do 25 m przy docieplaniu ścian budynków wzniesionych po 28.04.1998 oraz w budynkach nowo wznoszonych.


Oprócz właściwości fizycznych i ceny za styropianem również przemawia łatwość obróbki i montażu - nie potrzeba skomplikowanego sprzętu (wystarczy piła lub nóż i młotek).
Dodatkowo styropian występuje również w postaci izolacji sypkiej, którą wykorzystuje się do zwiększenia oporu cieplnego konstrukcji poprzez wtłoczenie jej w miejsca trudno dostępne.